تک دخترِ مریخ

صبح باد هنوز سعی داشت پنجره رو از جا بکنه. یه بارون نم نمی هم کم و بیش می زد. بعدازظهر آفتاب شد بلاخره اما باد دست بردار نبود.
دیروز از ساعت ۲,۵ بعد از ظهر تا ۸,۵ شب توی آتلیه اره کردیم و چکش زدیم و تعمیر کردیم و جا به جا کردیم. بعدش دست و پام شروع کرد از خستگی لرزیدن. کمدی که درش قفل نمی شد وقتی کهتعمیر شد و تونستم تعدادی از وسایلی رو که یک ماهه توی اتاق کناری انبار کرده بودم توش بگذارم, یه آرامش و حس خوبی بهم دست داد. حس برآورده شدن یه رویا. همش دلم می خواست وسایلی که برام مهمن و با زحمت تهیه شون کردم رو جایی بگذارم که درش بسته بشه. ضمن اینکه نظم هم داشته باشه. اما چون مکان آتلیه مال خودم نیست, چیزای رو اونجا زیاد نمی تونم تغیر بدم. کمد یا مبلمان اضافه هم اجازه ندارم اونجا اضافه کنم چون جا تنگ می شه. 
وقتی برگشتم, ساعت حدود ۹ بود. شام پختم. 
امروز از صبح کارهای اداری تلفنی رو انجام دادم. بعدازظهر که آفتاب شد, رفتم کافه کتاب خونه, خودمو به یه قهوه دعوت کردم. کتاب هارو پس دادم. رفتم انبار که دو تا از کارتون هارو بیارم. دوتارو بستم به چرخ دستی. یکیش خیلی سنگین بود. پر از کتاب و کاغذ. دومی…

سه شنبه صبح زود که بیدار شدم تصمیم داشتم توی یه کارگاه دو روزه شرکت کنم. باز هم کارگاهی مربوط به کارآفرینی و خودفرمایی. اما به حدی خسته بودم که توان دو روز سر کلاس نشستن رو تو خودم ندیدم. دلم می خواست برم استخر اما از آفتاب خبری نبود. بیشتر از یک هفته ست که دمای هوا ۱۲ درجه شده. اکثرا یا ابریه یا باد شدید می یاد یا نم نمِ بارون می زنه.  
بعد از صبحانه کمی به کارهام رسیدم. بعد ۲ ساعت خوابیدم. ساعت ۱ بعدازظهر زدم بیرون. اول رفتم فروشگاه مبلمان. باید یه چیزهایی رو پس می دادم و برای کمدی که باید سرهم کنم, یه سری پیچ و مهره می گرفتم. همونجا نهار خوردم که جون داشته باشم راه برم. خیلی ملو و یواش جلو رفتم و همه چیز رو با برسی تهیه کردم. بعد رفتم فروشگاه ابزار و تیر و تخته. اونجا هم خرید کردم. این خرید ها و پس دادن وسایل, خیلی مهم بودن که هی مجبور بودم به خاطر کارهای دیگه عقبشون بندازم. امروز کلی به خودم افتخار کردم. تهیه بعضی وسایل خیلی آسون نبود, شاید یه جورایی کار مردونه بود. خیلی خوشحال بودم که تنهایی و بدون کمک همه کارهارو انجام دادم. وقتی خریدها تموم شد با چرخ دستی پر از وسایل راه افتادم …

یکی از دوره های آموزشی که شرکت می کنم دوره ای یه به اسم "آموزش دهنده والدین". یه همکلاسی مهربون و خوشرو دارم که دوشنبه عصرجلسه ای برای چند تا از مادرهایی که بچه هاشون پاییز کلاس اولی می شنتوی دهی که زندگی می کنه, ترتیب داده بود. از من خواسته بود که به عنوان ناظر برم و بهش بازخورد بدم. یک ساعتی تا اونجا راه بود. وقتی رسیدم چند تا از مادرها اومده بودن و مشغول صحبت بودن. داشتن در مورد خرگوش یکی از بچه ها صحبت می کردن که به بیمارستان برده شده و تحت عمل جراحی و ممکنه بمیره. هر کسی از تجربیات خودش با حیوونای خونگی و به خصوص خرگوش می گفت. یکی از خانم ها گفت که حیوونای خونگی متعددی داشته و هر کدوم که می مردن, با کمک پدرش اون هارو تو باغچه خونشون چال می کرده. پدر برای همه این حیوون ها سنگ قبر مرمری با کنده کاری و عکس اون حیوون درست می کرده. خیلی همچین موضوعی برام جالب بود. تاحالا همچین چیزی نشنیده بودم. همون لحظه فکر کردم, بی خود نیست که اینا با موضوع مرگ آرومتر و منطقی تر از ما کنار می یان. یه لحظه جلوی چشمم اون شیون و فریاد عزاداری های ایرانی ظاهر شد.
هر کسی یه تیپی می داد برای نحوه…

زندگی اینجا یه جور بی همه چیزی رو به من یاد داده. ایران که بودم, چیزهای مادی بود که خیلی بهشون وابسته بودم. مثلا کتاب هام. هیچ وقت نمی تونستم تصور کنم شب که می خوابم, کتاب های مورد علاقه ام توی اتاقم نباشن, یا رنگ ها و وسایل نقاشیم پیشم نباشن. اما بیشتر کتاب هام رو گذاشتم و اومدم. اینجا هیچ کتابی نمی خرم و فقط از کتابخونه شهر کتاب قرض می کنم. حتا کتاب هایی رو که تک و توک با خودم از ایران می خرم و می یارم, بعد از خوندن, هدیه می دم به کتابخونه شهر. این مساله در روزگاری نه چندان دور, برام غیر قابل تصور بود.
وسایل نقاشیم رو با خودم آوردم اما الان, اگر اون هارو هم ازم بگیرن, بازم زنده می مونم. بازم می تونم با انگشتام نقاشی بکشم. 
انقدر اینجا بارها مجبور شدم بدون وسایلی که دوست دارم در کنارم باشن, زندگی کنم که الان برام عادی شده. راحت تر می تونم دل بکنم. انگار سبک تر شدم. انگار به اندازه کافی تمرین کردم که با از دست دادن وسایل مادی, ضربه نخورم. امروز یه حس بی همه چیزی خوبی می کنم. مثل باد خنک بی همه چیزی که داره می وزه.

فصل ها می گذرن. لباس ها تنگ و گشاد می شن. جمع می شن, می رن زیر تخت, بالای کمد یا توی انباری. دوباره بیرون می یان. کم و زیاد می شن. گاهی تن آدم های دیگه می رن. گاهی از تن آدم های دیگه می یان. لباس ها بخشی از زندگی ما رو تشکیل می دن. بخشی از هویتمون رو. بخشی از خاطره هامون رو. شاید حتا هر لکه ای روی لباس, داستان و خاطره خودش رو داشته باشه.

امروز صبح که بیدار شدم له بودم. صبح ها نمی تونم خیلی طولانی بخوابم چون بچه ها زود بیدار می شن و من هم با سر و صداشون بیدار می شم. اگر ظهر خونه باشم, می تونم یک ساعت بخوابم. به زور دگنک خودم رو مجبور کردم که جمع و جور کنم. اصلا توان نداشتم ولی بیشتر از این نمی تونم ماجرا رو کش بدم. باید قبل ازراه افتادن آموزشگاهم به اوضاع سروسامون بدم.
این روز خیلی حال غذا درست کردن ندارم. امروز سالاد ماکارونی درست کردم چون دلم می خواست یه چیز سرد بخورم. ساعت ۳ بود که دوستم اومد. می خواستم برای آخرین بار بریم انبار و وسایل باقی مونده رو بیاریم. اگر به هوای اون نبود, امروز اصلا جون این کار رو نداشتم. هوا ابری و به شدت شرجی و ایستا بود. رفتیم کارتون ها رو آوردیم پایین. زنگ زدم یه تاکسی ون سفارش دادم. از اونجا رفتیم دنبال یه کمد و بعد من با تاکسی پر از وسیله اومدم و دوستم با مترو. من که با تاکسی رسیدم رگبار حسابی گرفت. تند تند همه جعبه ها رو از ماشین خالی کردم, راننده هم عجله داشت. سریع گازشو گرفت رفت. دوستم هم چند دقیقه بعد رسید و دوتایی کشون کشون همه چیز رو آوردیم تو خونه. داشتیم از گرما هلاک می شدیم. بع…

دیروز زیر آفتاب داغ نشسته بودم و صورت بچه ها رو نقاشی می کردم. پسرک نوبتش که شد, روبروی من روی نیمکت نشست. خیلی محکم, واضح و شیوا گفت: "من می خوام یه پرنسس صورتی بشم." گفتم: چه خوب! چه پسر شجاعی. چند سالته؟" گفت: ۴. مادرش پشت سرم بود. زد زیر خنده. گفت: "همچین چیزی کم پیش می یاد نه؟". گفتم: "خیلی عالیه که انقدر مطمئنه و اعتماد به نفس داره."
پسرک خوشحال بود و منتظر که پرنسس دلخواهش رو توی آینه ببینه. این چندمین پرنسسی بود که بعد از ساعت ها توی آفتاب نشستن نقاشی می کردم. اما سعی کردم قشنگ ترینشون باشه. 
وقتی خودش رو توی آینه دید, لبخندش رو به من هدیه داد و رفت.

ساعت نزدیک ۱۲ شبه. الان درست یک ماهه که تو این خونه ام. هر روز داره از وسایل ویلون روی زمین کم می شه و به قفسه ها و کمدها اضافه می شه. خیلی کارهارو تند تند انجام دادم و خودم رو زود جمع و جور کردم. اگر بتونم یکشنبه آخرین اسباب رو هم از انبار بیارم, دیگه قال این جا به جایی طولانی کنده می شه.
دیروز داشتم از حجم کار خل می شدم. بعد از کلاس طولانی ام باید ۲ ساعت می رفتم سر کار. بعدش هم دوباره دو ساعت کلاس داشتم. دیدم تا برسم, نیم ساعت از کلاس می گذره, کلاس رو کنسل کردم. خیلی خسته بودم. از سر کار کشون کشون اومدم خونه و فکر کردم که چه خوب شد کلاس رو کنسل کردم. بعدش نشستم پایان نامه ام رو تموم کردم. 
توی این هیری ویری, لپتاپم هم مثل من مخش پر شده و هی غر می زنه که فضا کم داره. منم باید مدام از روش عکس و اطلاعات پاک کنم یا به جای دیگه منتقل کنم.   
امروز نسبت به روزها و هفته های پیش, زنگ تفریحم بود. صبح رو خونه بودم و به کارهام رسیدم. دو ساعتی خوابیدم و رفتم سر فرصت حدود صد صفحه پرینت و کپی گرفتم. چند تا از پرینت ها فرم هایی یه که باید پر کنم. همراهشون باید کانسپت هم بنویسم. یه رزومه برای کار پر ک…

توی سه هفته اخیر مجبور شدم شرایطم رو برای دو تا دیگه از دوستام توصیف کنم. دلم نمی خواست تا مجبور نشدم, شیپور بردارم و دوره بیفتم که آهای مردم, من این بلاها سرم اومده و این مشکلات رو دارم. به خصوص اینکه آدم های راه دور, کمکی هم از دستشون بر نمی یاد. اما خب گاهی مجبور می شم توضیح بدم که چرا شرایطم در حال حاضر خاصه. 
دوستایی هستن که ناراحت می شن و می پرسن چیکار می تونن انجام بدن, می دونن با تلفن زدنشون خیلی می تونن کمک کنن و می تونن در کنارم باشن. من گاهی بیشتر از هر چیز  حرف زدن نیاز دارم. دوستی فقط این نیست که آدم کاری جسمی برای دوستش انجام بده. از راه دور می شه با چند کلمه حرف زدن و احوال پرسی هم به کسی کمک کرد. نمی دونم چرا گاهی ما آدم ها دنبال راه های پیچیده برای کمک کردن می گردیم. به این فکر می کنم که اگر دوستی براشون انقدر ارزش نداره که دو هفته یک بار وقت بذارن و یه تلفن ساده بزنن, پس چرا انقدر دم از نگرانی و دوستی و کمک کردن می زنن؟   
سه چهار روزه باز میگرن امونم رو بریده و از شدت کار مثل توپ فوتبال به این طرف و اون طرف شوت می شم. جمعه از ۴ بعدازظهر تا ۱۰,۵ شب سر کار بودم. از ۴ تا…

ساعت ۱۲,۵ ظهر از خونه زدم بیرون. دیروز با همون همکار ۷۵ ساله ام قرار گذاشتیم من امروز ماشین بزرگی رو برای ۵ ساعت کرایه کنم که باهاش بریم و همه انبار رو خالی کنیم. چون قرار بود اون ماشین رو برونه، خودش هم باید تحویل می گرفت. متاسفانه به جای ماشین با فضای ۵ مترمکعب، ۳ مترمکعب گرفته بود و من همش نگران بودم که همه چیز جا نشه و من مجبور بشم دوباره پول ماشین بدم.
امروز روز خیلی گرم و به شدت شرجی ای بود. انگار یه دفعه تابستون شده بود. اول رفتیم جایی که قراره آتلیه هنرم باشه و کلاس هام رو توش برگزار کنم، اونجا رو کمی برسی کردیم که چی رو کجا بذاریم. بعد رفتیم جایی که قرار بود دو تا کمد دست دوم که یه نفر می خواست هدیه بده رو بگیریم. بعد از اون رفتیم انبار و سه بار با آسانسور دراز و طویل بالا و پایین رفتیم تا تقریبا همه چیز رو توی ماشین جا دادیم. بیشتر شبیه پازل درست کردن بود. بالاخره چند تایی کارتون باقی موند و نشد که همه چیز رو ببریم اما زیاد نیست، توی یه ماشین معمولی جا می شه. جعبه هارو آوردیم خونه و خالی کردیم.
همخونه ایم، خانواده، مرد قویی و قد بلندیه. بهش گفته بودم که امروز وسایلم رو می یا…